Bóg – skrócona instrukcja obsługi

Nie będzie to kolejna smętna egzegeza dla wybranych, z której normalny człowiek może i rozumie każde pojedyncze słowo, ale złożone w całość, jest dla niego niestrawne i niezrozumiałe. Bo tak właśnie często piszemy o Bogu. Tym razem napiszę ja. Zupełnie inaczej.

Mam 55 lat. Nie jestem nawróconym neofitą. Wierzyłem zawsze. Źle.

Wiedziałem. Zawsze wiedziałem, że On jest. Nie gdzieś tam, nieodstępny na chmurce, z długą brodą albo z okiem w trójkącie nad głową. Albo z wszystkim tym naraz. Wiedziałem, że zawsze jest gdzieś obok. Ma jednak, z ludzkiego punktu widzenia – oczywiście, wadę. Sposób komunikacji. Ani nie streamuje w sieci, ani listów nie pisze (ktoś pamięta w ogóle, co to jest list?), ani nie mówi prosto w oczy. Choć w sumie wszystko to i jeszcze więcej robił i robi. Ale o tym dalej. Z tego powodu, ja osobiście, kłóciłem się z nim przez prawie całe dorosłe życie. A nawet wcześniej już, za szczenięcych lat, wkurzała mnie niemiłosiernie ta panująca cisza.

Modlitwy – nie wysłuchane. Intencje – nie spełnione. Prośby – nic. Tak mi się przez te wszystkie lata wydawało. Problem tkwił w tym, że nikt mnie nie nauczył słuchać Jego odpowiedzi. Ojcze nasz. Wierzę w Boga i cała reszta. Wszystko wykute na blachę. Własne prośby – w końcu miało być nam dane! I nic. Wydawało mi się, że to wszystko wpada gdzieś w pustkę. Nikt nie słucha. Błąd. Słuchał i słucha. Wszystkiego. I słów i myśli. Słyszy (wie) wszystko i odpowiada. Ale robi to na swój sposób. Wbrew pozorom, nie jest to dla nikogo język obcy. Trzeba tylko, jak mawiał Kwinto, było uważać.

Każdy z nas, osób wierzących, ma swoje wyobrażenie Boga. Karzący – miłosierny, srogi – łagodny. Wszystko zależy od tego, kto nas wprowadzał w świat wiary. „Uczył religii”. Zwrot wzięty w cudzysłów, nie bez powodu. Religii nie można się nauczyć. Sama religia nie da ci wiary. Nauczy cię modlitw, obrzędów, zaznaczysz właściwe dni świąteczne w kalendarzu. Ale w sercu, nadal duszo moja, nie zagości ten wyczekiwany stan miłości. Bo w całym tym teologicznym rozgardiaszu chodzi tylko o miłość. Do wszystkiego. Do wzgórza, do łąki, do chmury, do ryby, do wilka, do dębu, do człowieka. Do wszystkiego, co Ojciec stworzył i nam podarował. A my, najpierw narobiliśmy bałaganu. Wkurzył się okropnie.

Zabrał wszystkie zabawki, złapał za kołnierz i ukarał. Widać – należało się. A przecież nasi przodkowie nie mieli wątpliwości, że On naprawdę istnieje. Zrobiło się cokolwiek nieprzyjemnie. A przecież, wystarczyło go słuchać i żyć zgodnie ze wskazówkami. Potem lekko też nie było. W końcu, przysłał nam swojego Syna. To On, naszym własnym ludzkim językiem, wyjaśnił nam, co jest najważniejsze. Tak to idzie: Z miłości wynika dobro życia i postępowania. Z miłości wynika Wiara i szacunek dla Ojca. Z miłości wynika dbałość o powierzony dobytek.

Z miłości do bliźnich i wszystkiego, co żyje, wynika dbałość o nasz Dom. Wszystko inne to tylko komentarze.

Jak to więc jest z tą instrukcją obsługi Boga? Jest bardzo prosta. Otwórz swoje serce na Jego miłość do Ciebie. Otwórz potem oczy na to, jak pięknym domem nas obdarował. Nie możesz powiedzieć, że to co Bóg uczynił, nie jest piękne w swej doskonałości. A resztę twój umysł pojmie już sam. Nie mówię Ci, pod jakim dachem masz uczyć się tej miłości. Być może znasz inne modlitwy niż ja. Jeśli chcesz, powiedz mi je, a potem ja powiem Ci swoje. Ale nigdy się nie poddawaj w poszukiwaniu tej miłości.

Wtedy usłyszysz Jego odpowiedzi. Bo On posiada jedną cechę, której nie ma nikt inny.

Możesz być nikim dla świata. Ale dla Boga będziesz najważniejszym dzieckiem na tym świecie. I będzie o ciebie walczył do upadłego. Jak to Ojciec.